Karel Van de Woestijne was een van de belangrijkste Vlaamse dichters van het fin-de-siècle. Zijn poëzie draait om innerlijke tegenstellingen: geest versus lichaam, verlangen versus ascese, schoonheid versus verval. Hij schreef in een symbolistische, muzikale taal en gebruikte natuurbeelden om psychologische en metafysische gevoelens uit te drukken. Zijn werk is sterk autobiografisch maar steeds verhuld in symboliek. Hij zocht in zijn poëzie naar een hogere, vaak onbereikbare werkelijkheid, wat zijn gedichten een melancholische ondertoon geeft. Kortom: een dichter van innerlijke strijd, religieuze hunkering en verfijnde taal.

Albert Westerlinck

De psychologische figuur van Karel Van De Woestijne als dichter. een litterair-psychologische studie