Demonen, de magie der wildernis. Reizen in de Voor-Tijd; Hart zonder haat; Prauw aan boord

Numéro d'article 10123849

Het enthousiaste onthaal dat Anthony van Kampens trilogie Jungle ten deel viel, leidde tot het besluit ook drie andere verhalen van zijn hand welke eveneens op het voormalige Nieuw-Guinea spelen, in één band uit te geven. Ook deze werken geven een fascinerend beeld van een gebied dat enkele decennia geleden nog goeddeels in het Stenen Tijdperk verkeerde. Dit geldt met name voor Reizen in de Vóór-Tijd dat oorspronkelijk de titel Wijkende Wildernis droeg. In het beschreven gebied is echter inmiddels zoveel veranderd dat het zinvol leek een nieuwe titel te kiezen. Vooral in dit verhaal spelen demonen en zwarte magie een sinistere, onheilspellende rol. In Prauw aan boord heeft de magie eveneens een beslissende rol in de merkwaardige gebeurtenissen aan boord van een schip dat op weg is vanuit het binnenland van Nieuw-Guinea naar Makassar. Gebeurtenissen waarvan de kapitein zich distantieert, omdat hij weigert zich te laten beïnvloeden door feiten die volgens hem buiten het domein van de menselijke zintuigen vallen. Tot het moment dat hij, om schip en opvarenden te behouden, wel moet capituleren voor de onzichtbare machten die zijn schip in hun fatale greep lijken te hebben. Hart zonder haat beschrijft de tragische ervaringen van een jonge vrouw die haar man – die een functie bekleedt bij het Binnenlands Bestuur van Nieuw-Guinea – volgt naar zijn verre voorpost in het oerwoud. Door een samenloop van dramatische gebeurtenissen – waarbij volgens haar ook demonen een rol spelen – komt haar man om het leven. Zij besluit dan als verpleegster in een leprozerie op het eiland te gaan werken. Het sinister aandoende attribuut op het omslag is een mangon, een magisch voorwerp dat met name op Zuidelijk Nieuw-Guinea een centrale rol speelt bij het bedrijven van kambara (zwarte magie). Het is een gedroogde dwergklapperdop, gekerfd in de vorm van een varkenskop met geopende bek. Doorgaans werpt de magiër de mangon naar het slachtoffer dat gedoemd is te sterven. Met het touw dat meestal aan de mangon vastzit, haalt de priester het sacrale attribuut naar zich toe en lokt het slachtoffer naar de plaats waar de dood hem wacht. De verdoemde wordt gehypnotiseerd en via autosuggestie door een dodelijke angst bevangen. Deze vrees is zo reëel dat hij ziek wordt en sterft: derhalve geen fysieke, maar een magische moord.

pp. 461