Karel van de Putte werd geboren op 2 februari 1850 te Pittem (West-Vlaanderen) en overleed op 19 februari 1922 te Gent. In zijn jonge jaren bezocht hij het Klein Seminarie van Roeselare, waar hij in aanraking kwam met de Vlaamse beweging en de katholiek-flamingantische kringen rond o.a. Albrecht Rodenbach. Van de Putte publiceerde poëzie en proza waarin een sterk godsdienstig en Vlaamsgezind engagement doorklinkt. Hij bekleedde onder andere de functie van griffier, en sinds 1892 was hij vrederechter in Ardooie. Zijn literaire oeuvre omvat onder meer bundels met gedichten zoals Gedichten (2 dln., 1898) en Dwaal- en straallicht (1900). Zijn werk en leven illustreren de verbondenheid van literatuur, katholiek geloof en Vlaamse identiteit in het fin de siècle-tijdperk in Vlaanderen.