In Over Liefde (De l’Amour, 1822) onderzoekt Stendhal de aard en werking van de liefde als een complex samenspel van passie, verbeelding en sociale conventie. Hij onderscheidt vier vormen van liefde — de hartstochtelijke, de zinnelijke, de ijdele en de verstandige — en stelt dat alleen de eerste, de liefde-passie, werkelijk diep en zuiver is. Een centraal begrip is de “kristallisatie”, het proces waarbij de verliefde de geliefde idealiseert en haar of hem tooit met denkbeeldige volmaaktheden, zoals een tak die in een zoutmijn met kristallen wordt bedekt. Stendhal beschrijft verliefdheid als een reeks fasen, van bewondering en hoop tot de volledige vervoering van wederzijdse liefde, en toont hoe twijfel en verlangen de intensiteit van het gevoel versterken. Tegelijkertijd bekritiseert hij de maatschappij die echte passie onderdrukt en liefde tot conventie of berekening reduceert. In een levendige mengeling van psychologische scherpzinnigheid, persoonlijke ervaring en ironische observatie maakt Stendhal van Over Liefde een tijdloos onderzoek naar de illusies, extase en pijn die het menselijk hart beheersen.