De Sterke Vrouw van Vlaanderen van L.-J. Callewaert beschrijft een ideaalbeeld van de Vlaamse vrouw in de jaren 1920, geworteld in katholieke waarden en Vlaams-nationalistisch denken. Callewaert benadrukt dat haar kracht vooral ligt in het vervullen van haar christelijke roeping: trouw aan gezin en gezinsethiek, moederschap, en morele begeleiding van de familie. Ongehuwde vrouwen of wie buiten deze normen valt, worden in zijn visie als minderwaardig of onvolledig gepresenteerd. Het boek weerspiegelt het toenmalige streven naar een maatschappelijke en morele heropbouw van Vlaanderen na de Eerste Wereldoorlog, waarbij de vrouw als hoeksteen van een sterk, vroom en Vlaams volk wordt gezien. Tegelijk biedt het inzicht in de genderopvattingen en culturele idealen van de Vlaamse katholieke samenleving van die tijd.