Die Vlaamsche Vlagge

Numéro d'article 10173214

Hier werden 3 jaargangen samen ingebonden. De Vlaamsche Vlagge was een invloedrijk West-Vlaams scholieren- en studententijdschrift dat verscheen van 1875 tot 1933 en zich richtte tot de “leerende jeugd van Vlaanderen”. Het ontstond na het succes van de Almanak voor de leerende jeugd van Vlaanderen en werd opgestart door de Westvlaamsche Gilde, met een eerste nummer dat met Pasen 1875 verscheen. De redactie had haar wortels in het Klein Seminarie van Roeselare, met Amaat Vyncke en Zeger Maelfait, en later ook Hugo Verriest en Jozef Axters. Tot 1891 bleef het blad in handen van de geheimzinnige groep Swighende Eede, maar onder leiding van Verriest evolueerde de inhoud van katholiek-romantisch naar uitgesproken Vlaams-nationalistisch en activistisch, met bijdragen van onder meer Albrecht Rodenbach. Aanvankelijk verschenen drie afleveringen per jaar, later vier, met rubrieken zoals poëzie, brieven, polemiek en studentennieuws. De redactie verhuisde gaandeweg van Roeselare naar Leuven en Tielt, waarbij thema’s als taalstrijd, onderwijs en autonomie werden verbonden met katholieke geloofsidealen. Tijdens de Eerste Wereldoorlog werd de publicatie onderbroken, maar vanaf 1919 hernomen met een hernieuwde flamingantische en katholieke insteek. In de jaren 1920 verscherpte de toon, met een uitgesproken antiseculiere en anti-Belgische houding; in 1925 veranderde de titel tijdelijk naar Het Pennoen, om in 1926 terug te keren naar De Vlaamsche Vlagge, dat uiteindelijk in 1933 ophield te bestaan. Het blad combineerde literatuur, polemiek, culturele bijdragen en vorming, en speelde een sleutelrol in de ontwikkeling van Vlaamsgezindheid en katholiek-nationalisme onder jongeren. Een grondige studie verscheen in 1976 onder de titel Dat volk moet herleven. Het studententijdschrift De Vlaamsche Vlagge 1875-1933 van Louis Vos en Lieve Gevers (Davidsfonds).

Eigendomsmerk. Naamstempels op verschillende jaargangen