Tussen 1969 en 1973 publiceerde de in Suriname geboren schrijfster Bea Vianen vier romans. Na ‘Sarnami, hai’, ‘Strafhok’ en ‘Ik eet, ik eet tot ik niet meer kan’ is *Het paradijs van Oranje* daarvan de laatste. Net als haar eerdere romans gaat ook *Het paradijs van Oranje* over wat de schrijfster zelf het ‘ophangen van de vuile was’ genoemd heeft. Maar deze keer wordt Suriname-in-Nederland beschreven, vanaf de aankomst met de ‘Bijlmerexpres’ op Schiphol (waar alle afhalers zich beijveren om een zo gunstig mogelijk beeld van hun succes in Nederland te laten zien aan de aankomenden) tot en met het werkelijke beeld van de Surinamer in Nederland: de binnenkant van de Surinaamse mens, vol heimwee en frustraties. De ik-figuur, een mannelijke auteur van Surinaams-hindostaanse origine, laat ons achter de schermen van het schijngeluk kijken, schrijvend en piekerend over vriendschap, familierelaties, woonomstandigheden, tolerantie en eerlijkheid, maar vooral over het zoeken naar zichzelf in een vreemde omgeving. «Inderdaad krijgt de lezer daarbij aardig wat ‘vuile was’ te verwerken, zowel de Surinaamse lezer als die uit het ‘paradijs van Oranje’. Hopelijk doen beiden er hun voordeel mee.» (Aldert Walrecht).

Vianen Bea

Het paradijs van Oranje