Ik sloop doodstil naar beneden. Toen ik halverwege de trap was, ging de deur open en een zee van licht waaierde over de vloer van de hal. Twee gedaanten, nauwelijks meer dan schaduwen, liepen achter het licht aan. Ik drukte me tegen de muur en hield mijn adem in. Het licht zwaaide besluiteloos rond, een vaag gemompel steeg naar me op. Toen flitste het licht de trap op, over me heen, verder weg en weer terug, het pinnde me vast als een vlinder in een verzameling. Een ongelooflijke stem zei ‘Jezus, het is Card!’ Een jongere stem zei jankend: ‘Hij heeft een wapen!’ Er glinsterde iets langs in het licht, de oudere stem schreeuwde: ‘Niet schieten!’ en toen wierp ik mezelf tegen de trapleuning. Een reusachtige dubbele explosie dreunde door het huis, de lucht om me heen suisde. Een roodgloeiende nagel ging kervend over mijn rug... Gavin Lyall is geen veelschrijver en ieder nieuw boek van hem wordt als een gebeurtenis beschouwd. Zijn voorlaatste roman, Venus met pistool, verscheen alweer enige jaren geleden, waarna Lyall’s fans zich hebben moeten ‘behelpen’ met heruitgaven van zijn oudere boeken, herdrukt in de Zwarte Beertjes (Het allergevaarlijkste spel en Middernacht plus één). Over Lyall’s nieuwste, Geef de doden de schuld, schreef R. Ferdinandusse o.m. in Vrij Nederland: ‘Lyall is altijd een van mijn favorieten geweest. (...) een man met een goed gevoel voor een prachtige plot en voor avontuur. (...) Het gaat om een boot die geheimzinnig is vergaan, om de verzekeringscenten en een klein complot dat daarachter zit. Het is goed uitgezocht en goed doordacht en het boek past zich daarbij aan...’

Gavin Lyall WM Hodijk

Geef de doden de schuld