De Duitser was hem ongemerkt genaderd. Ze stonden nu heel dicht bij elkaar onder de luifel. De kleren van de Duitser waren nat en roken naar stof. Naar de kazerne. ”Je moet het vergeten,” zei Johannes. ”Het is nu eenmaal zo. Je zult morgen zien dat de Engelsen weg zijn. Morgen zal alles anders zijn, net zo mooi als het vroeger was.” In de nacht kwam het onweer terug, geweldiger, harder. Tegen de dikke muren van de bunker spatten de donderslagen uit elkaar. Maar het harde geluid dat Johannes tegen de ochtend hoorde, was geen donderslag. Er was geen licht en in het donker voelde Johannes dat de kanapee leeg was en koud. Hij bleef bang zitten, het hoofd in de handen gesteund, tot de ochtend onder de deur gleed. Dan ging hij zien. Tussen de resten van de spoorbrug vond Johannes enkel een hand, met stijfgestrekte vingers, alsof de man een groet bracht aan iemand die hem, over tijd en ruimte heen, dit onzinnige bevel toestuurde.

Roger Pieters

Een oorlog eindigt nooit