Kolwezi, mei ’78: zwarte opstandelingen veroverden de mijnstad, moorden en plunderden, en dat zou nog niet zo erg zijn geweest indien er niet ook blanke slachtoffers waren gevallen. De Franse en Belgische regering voelden zich geroepen om de Europeanen in Zaïre te ontzetten. De para’s slaagden in hun operatie, hun heldendaden werden geprezen; de verschrikkingen die de blanken hadden moeten doorstaan werden met afgrijzen en medeleven beluisterd. Er vielen meer dan tweehonderd blanke doden te betreuren. De zwarte slachtoffers telden niet mee. En de Franse regering ging opvallend gretig in op het verzoek van de Zaïrese president om haar troepen daar ‘nog wat langer’ te stationeren. Zodat men zich de vraag kon stellen: was het de troepen om de blanken, in Zaïre, te bevrijden, of staken ze gewoon een handje toe om de opstand tegen een dictatoriaal regime neer te slaan? Ook in Europa neemt de agressie tegen buitenlandse gastarbeiders toe. Kunnen wij ons voorstellen dat vanuit hun geboortelanden para’s worden gestuurd om hun landgenoten te ontzetten? Wij zouden zo’n operatie niet dulden, want wij zijn toch een onafhankelijke natie. Maar, was Zaïre dat óók niet? Zo ligt ongeveer het uitgangsidee van deze roman. Men zou het politico-fiction kunnen noemen, met heel wat herkenbare situaties. Men zou De stoelendans ook een koloniale roman kunnen noemen die heel wat vooroordelen te lijf gaat!

Koeck Paul

De stoelendans