Karel Bernard Callebert (Roeselare, 21 mei 1837 – Blankenberge, 7 oktober 1900) was een Vlaamse priester, leraar en schrijver, nauw verbonden met de West-Vlaamse School rond Guido Gezelle. Na zijn studies aan het Kleinseminarie van Roeselare, waar Gezelle zijn leraar was, volgde Callebert de priesteropleiding aan het Grootseminarie van Brugge. Hij werd in 1863 benoemd tot leraar aan het college van Kortrijk, waar hij Latijn en klassieke vakken gaf. Door stemproblemen en een zwakke gezondheid moest hij het onderwijs na enkele jaren verlaten. Callebert publiceerde in Vlaamse tijdschriften als Rond den Heerd en De Vlaamsche Vlagge en schreef moraliserende en religieus geïnspireerde verhalen in de geest van Gezelle. Zijn bekendste werken zijn “Jan Onraedt” (1867) en het vervolg “Paul en Isabelle” (1870-1871). Deze verhalen schetsen het Vlaamse plattelandsleven in de 19de eeuw, met nadruk op katholieke zeden, arbeidsethos en gezinswaarden. Na zijn onderwijscarrière werd hij onderpastoor in Koekelare en Torhout, later pastoor in Houtem bij Veurne (1886) en Blankenberge (1888-1900). Daar bleef hij actief tot zijn dood. Hij bleef steeds een trouwe bewonderaar van Gezelle en hield bij diens overlijden een bekende lijkrede. Callebert wordt herinnerd als een vroom, plichtsbewust en ernstig man, die zich inzette voor katholiek onderwijs en Vlaamse taalzuiverheid. Zijn stijl was minder poëtisch dan die van Gezelle, maar zijn werk weerspiegelt dezelfde morele idealen en liefde voor het volkse Vlaamse leven.

Karel B. Callebert

Paul en Isabelle. Een vervolg op Jan Onraedt