We moeten teruggaan tot 1957, het jaar waarin De nacht der Girondijnen van Jacob Presser verscheen, om een boekenweekgeschenk van een dergelijk hoog niveau te vinden' Jaap Goedegebuure in de Haagse Post. Nog meer dan in haar andere werk verspringt Marga Minco het verhaal zo dat alles maar heel geleidelijk boven water komt. Met argeloos raffinement wekt zij verwachtingen die pas vele pagina's later worden ingelost. Zonder noemenswaardige overgangen springt zij van heden naar verleden en terug en het is aan de lezer om de verbindingen te leggen. Op de achtergrond van het verhaal verschijnt langzaam een patroon van dingen die met of nauwelijks worden genoemd, maar waar het wel op blijkt aan te komen. Marga Minco is in deze novelle weer een meester in het toedekken van feiten en gebeurtenissen, nadat ze eerst een tipje van de sluier heeft opgelicht' Carel Peeters in Vrij Nederland. 'Ze heeft kans gezien met beperkte middelen een werkelijkheid te scheppen die werkelijkheid had kunnen zijn. Zo blijft de oorlog een hedendaagse actualiteit, zolang er mensen zijn die kunnen lezen' Frank van Dijl in Het Vrije Volk. Marga Minco heeft in de eerste plaats opnieuw een goed, persoonlijk en beheerst verhaal geschreven over een vrouw bij wie telkens onuitsprekelijke droefheid de bijslaap tot haar is. Misschien, zo dacht ze achteraf, deze keer zelfs overtrokken in elk geval is in die bezonken stilte een ongewone, zuidelijke poëtische kracht' Aad Nuis in De Volkskrant. Alles lijkt bij haar zonder psychologie gewon, als vanzelfsprekend te verlopen; haar stijl leeft daardoor steeds aardhaafs en onmiddellijk contact op met het nerveuze onderwep; de haast laconieke beredeneerdheid van haar proza werkt uiteindelijk met die onveranderlijk-geraakte eenvoud aandoenlijk opwekkend' Kees Verheul in Trouw. In den Minco-novelle staat eromheen. Dit wordt voorop al bij de beschrijving van de meest aangrijpende gebeurtenissen zelf. Steffies ervaring in het joodse stekkie, haar vlucht voorin Gelein, de onwillekeur overdenking, de hemelschokkelijke herzien van de wegbeweging. Dit blijft je bij, is niet expression, en een web van onmacht gedragen, bij een daardoor helblik en zacht die even verstikt' Willem M. Melser in De Tijd.

Minco Marga

De glazen brug