Maigret hoorde de muntstukjes vallen. De onbekende belde vanuit een openbare telefooncel. 'Het is heel dringend, commissaris... Het is voor mij een kwestie van leven of dood... U heeft rechercheurs achter de twee broers aan gestuurd... Ik had ze direct in de gaten... De Mori's zijn beroepsmisdadigers en die hebben hen vast ook gezien... Ze weten dus dat er iemand gepraat heeft, en zij kennen mij... Ze verdachten mij, dat kan niet missen... Arresteert u in ieder geval Manuel alstublieft... Dat is de gevaarlijkste... Hij heeft ook op meneer Maurice geschoten...' 'Waarom?'... Het was plotseling stil aan de andere kant van de lijn en Maigret fronste zijn wenkbrauwen. Hij wachtte en wachtte, maar de telefoon bleef zwijgen. Ditmaal geen vallen van muntstukjes meer, maar een volkomen, een beangstigende stilte. 'Hebt hij ook gezegd wie hij was?' vroeg mevrouw Maigret. 'Nee. Hij weet een heleboel en dat is gevaarlijk voor hem...'

Georges Simenon K. H. Romijn (translator) Dick Bruna (cover)

Maigret en de stille verklikker