Met het andere werk van Gijsen heeft deze nieuwe roman gemeen wat Anne Wadman ‘het improvisatorische karakter van de rapsodievorm’ noemde, een karakter dat Gijsens laatste boeken die schijnbaar moeiteloze losheid verleent die het hem mogelijk maakt zijn thematiek wendbaar en vitaal te houden. Jacqueline en ik is het verhaal van de jonge, wereldvreemde intellectueel die als ambtenaar ten stadhuize de taak krijgt toebedeeld een som gelds te verdelen onder ‘behoeftigen’. Daarbij ontmoet hij de geheimzinnige Jacqueline Le Tueur de Jacqand, een beeldschone en zeer aardse vrouw die, ondanks de losse zeden waarvan zij haar broodwinning maakt, door haar zelfbewustheid de jonge, preutse ambtenaar in vuur en vlam zet. Op overrompelende wijze wijdt zij hem in de rituelen der liefde in maar tenslotte blijft hij achter als een ‘sadder and a wiser man’. Gijsens mededogen voor de underdog komt in dit boek weer duidelijk naar voren. Het motief van de aanvankelijk gefrustreerde liefde die een kortstondige bekroning vindt, en de onstuitbare, soms groteske maar ook aangrijpende genegenheid van de ik-figuur voor een vrouw die weinig kansen heeft gehad in haar leven, maken Jacqueline en ik tot een belangrijk punt in de ontwikkeling van de altijd boeiende auteur die Marnix Gijsen is.